Een blitzcarrière in de muziek het is lang niet iedereen gegund. Talent had Sam Fender zeker al toen hij optrad in The Low Light Tavern, een pub in zijn woonplaats North Shields (Newcastle), waar hij ontdekt werd door Ben Howard’s manager en een contract scoorde bij de platenfirma Polydor. Nee Sam Fender hoort niet thuis in het rijtje populaire Britse jongensartiesten zoals George Ezra, Tom Odell of James Bay. Muzikaal bevaart hij andere wateren, muziek die wel wat steviger is, melodische indie-rock met bewustvolle maatschappijkritische teksten, gezongen met een grootse doch gevoelige stem. Zijn succesvolle eerste single “Play God” (2017) is daar een mooi voorbeeld van.

Eind 2018 verschijnt er een EP met daarop nog enkele succesrijke nummers en gaat het plots erg snel voor de Brit, vooral in thuisland Groot-Brittannië maar ook in België. Eind 2018 speelde hij nog in de Witloofbar van de Botanique, een goede twee jaar later is de veel grotere AB in Brussel in een wip uitverkocht. Ondertussen bracht hij zijn eerste volwaardig album uit “Hypersonic Missiles” (2019) een album dat ook in ons land een succes werd.

De meesten die Fender al eens live meemaakten weten wat ze mochten verwachten, met slechts één EP en een album achter zijn naam is zijn oeuvre nog beperkt en dat laat zich ook vertalen in de setlist. Degenen die Fender nog niet aan het werk zagen kregen vandaag waarschijnlijk het beste concert, tot nu toe, van de man in België te horen. Met zijn vijfkoppige band zette hij een perfect geluid neer met een bijhorende waardige belichting.

Met het swingende “Will We Talk”, één van zijn weinige nummers over de liefde, ging de set van start. In het nummer “Hold Out”, tevens nieuwe single, krijgen we een mooie chemie tussen gitaar en de saxofoon, een geluid dat ons natuurlijk ook aan The Boss doet denken en waar Fender wel eens mee vergeleken wordt, een verdiend compliment. Op het volgende nummer “All Is On My Side”, weer een nummer dat niet op het album aanwezig is, krijgen we puik gitaarwerk van zijn jeugdvriend Dean Thompson.

‘Wat een beleefd publiek vandaag’, leuk applausje na het nummer en dan dadelijk weer stil, respectvol dat wel. Vandaag heeft hij wat te snel gegeten en krijgt daardoor wat oprispingen, niet ideaal om te zingen, maar daar is niets van te merken in het volgende nummer “Dead Boys”, een song over twee vrienden die zelfmoord pleegden in Tynemouth nabij North Shields. Ondanks het moeilijke thema van het nummer is het muzikaal wel een voltreffer en wordt er volop meegeklapt vanuit de zaal. Zijn eerste opname was het nummer “Play God” opgenomen in krakkemikkige omstandigheden met sjofel materiaal, alléén de drums werden professioneel ingespeeld en toegevoegd, toch werd het nummer een instant succes.

‘Laten we zeggen dat “Hypersonic Missiles” het laatste nummer van de set is’ zegt Fender, maar we komen zeker terug als het applaus luid genoeg is. Natuurlijk worden er nog enkele nummers toegevoegd aan de set. Solo op elektrische gitaar speelt hij het politiek geladen “White Privilege” waarna hij even toelicht dat het volgend nummer “Poundshop Kardashians” het album niet haalde wegens controversieel taalgebruik in een strofe, “Beautiful people devoid of emotion… thick as fuck and soulless”, niet iedereen kon zich vinden in deze tekst, live speelt hij het nummer natuurlijk wel zo is hij. Vrijgevig is hij tegenover de juffrouw die een drumstick vraagt maar als iemand anders een selfie vraagt wordt het uiteindelijk toch maar een njet, too much smartphones here. Allemansvriend zijn is moeilijk! Het aanstekelijke “Saturday” en het ook bij ons erg bekende “That Sound” laten nog eens horen dat Fender fijne songs kan schrijven en de band een prima geluid neerzet. Afsluiten doet hij met een hommage aan zijn muzikale held Bruce Springsteen, spijtig genoeg wederom een overbodige versie van Springsteen’s “Dancing In The Dark”.

Met flink wat nieuwsgierigheid kijken we uit naar het volgend album van deze beloftevolle singer-songwriter waarvan we vermoeden dat zijn populariteit nog niet op zijn hoogtepunt is !

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers